آخرش که چی ؟؟؟ اگر تلاش هایم برای تربیت فرزندم ، نتیجه نداد چی ؟؟؟

گاهی این سوال برای ما پیش می آید که آخرش که چی ؟؟؟ اگر من این همه وقت و انرژی صرف کنم و نتیجه ندهد چه کنم ؟؟؟

خب در مقاله ی قبلی یاد گرفتیم که این بهانه ها ، حاصل تلاش مغز عزیزمان است ؛

من در کل زندگی ام تا به امروز ، هرگز ندیده ام که تلاش هایم بی ثمر مانده باشد ،‌شما چی ؟؟؟

کمترین تلاشم کمترین ثمره و بزرگترین تلاشم‌ ، بزرگترین ثمره ها را در پی داشته ؛

من امروز بنشینیم دست روی دست بگذارم ، خودم و تنها سرمایه ها و دارایی های ارزشمند زندگی ام‌ ( فرزندانم) را به دست سرنوشت و هر چه باداباد ، بسپارم‌ ؛ چه ریسک بزرگی دارد !!! ؛ حتی اگر به من بگویند در این حالت ، تنها یک درصد احتمال نتایج دردناک هست ؛ دست هایم را روی زانوهایم‌ می گذارم‌ و بلند می شوم و بیشترین تلاشی که لازم است را انجام‌ می دهم تا آن یک درصد ، دلبند من نباشد ؛

گرچه همه خوب می دانیم که هرگز این احتمال یک درصد نیست، بلکه بیش از اینهاست .

من دلم می خواهد در ۱۸ سالگی فرزندم ، خیالم از بابت همه چیز راحت باشد، فقط نگاهش کنم و کیف کنم و به خودم و همسرم ‌دست مریزاد بگویم‌؛ قرار نیست تا آخر عمرمان ، بِدَویم دنبال فرزندمان ؛ دوست دارم‌ خودش مسائلش را حل و فصل کند ، خودش راه را از چاه تشخیص دهد ، برای ساخت یک زندگی آماده باشد ، مهارت ها را یکی یکی تا آن روز خوب یاد گرفته باشد ؛ در شرایط سخت خود را نبازد و هزاران تصویر شبیه این تصاویری که گفتم ، از فرزندانم در ذهن دارم‌؛ حالا خودم را با تصاویر ناراحت کننده محک ‌می زنم ؛ فرزندی که مدام وابسته ست ، هیچ مسئله ای را نمی تواند حل کند ، با کوچکترین ناملایمتی عقب می کشد ؛ از تجربه ی شکست می ترسد ، کم میآورد، به خود اعتماد ندارد ، شاد نیست ، مدام غصه ی آینده را می خورد ، بی برنامه ست و ….

منو شما کدام را می خواهیم‌؟؟؟

پس لازم است از حالا دست به کار شویم‌، در این مسیری که خودمان انتخاب کردیم درست حرکت کنیم ، وظایفی که بر دوش مان محول شده را درست انجام دهیم ، مگر پدر و مادری تربیت نیست ؟؟؟ پس لازم است امروز درست عمل کنیم‌و نتایجش هر چه که باشد از دست روی دست گذاشتن که بهتر است ؛ اگر تلاش نکنیم هرگز نمی توانیم خودمان را ببخشیم ، کودکی که از کودکی با هزاران آموزش اشتباه مواجه می شود حالا که جوانی ۲۵ ساله ست ، در زندگی مشترکش چه کسانی او را تحمل می کنند؟‌ همسر و فرزندش ؟؟؟ چند نفر چوب کم کاری های ما را خواهند خورد ؟؟؟

گاهی بسیاری از کم کاری ها ، بخشودنی نیست ، چون نسل به نسل ادامه می یابد ؛ شبیه من که امروز شبیه مادرم عصبانی می شوم ؛ حرفهایی که او در زمان عصبانی شدنش بر زبان جاری می کرد امروز بر زبان من جاری می شود ؛

بیا از امروز این زنجیره را قطع کنیم ، شاد زیستن و درست زیستن ، موثر بودن و انسان بودن را به فرزندانمان  هدیه کنیم‌